Ik ben moeder van drie en getrouwd met Jan Willem. We wonen op een boerderij in de Betuwe, tussen de weilanden en de boomgaarden waar we allebei zijn opgegroeid. Vroeger draaide het hier om melkvee, inmiddels lopen er vooral vleeskoeien rond en heel af en toe ikzelf, achter een ontsnapt paard aan.

 

Voordat ik hier fulltime het boerderijleven instapte, werkte ik jaren als office manager. En daarvoor zat ik op de middelbare agrarische school, waar ik vooral goed was in buiten zijn en opletten door het raam.

 

Fotografie is iets wat er al sinds m’n kindertijd in zit. Mijn camera ligt standaard binnen handbereik , op tafel, in de kruiwagen of in mijn rugzak als ik de kalfjes voer. Er is altijd wel mooi licht te zien  en dat maakt het magisch: de glans in de ogen van een pasgeboren kalf, de wapperende manen van een paard, of ochtenddauw in het tegenlicht van de eerste zon.

 

Na ruim 25 jaar vol leven op de boerderij en genieten van onze kinderen, hebben we afscheid moeten nemen van onze zoon, op 19-jarige leeftijd. Sindsdien is alles anders. Er was ineens veel tijd. Te veel. Een tijd die eerder gevuld was met zorgen, afspraken, regelwerk, liefde, aandacht  en daarna vooral leegte.

 

In die leegte ben ik langzaam weer gaan voelen wat ik zelf mooi vind. Eerst heel voorzichtig. Met bloemen zaaien. Met een beetje klei. Met de camera. Alles op m’n eigen tempo. Het was zoeken en soms is dat het nog steeds, maar stukje bij beetje kwam er iets terug wat leek op zin. Of in elk geval richting.

 

Wat eerst voelde als verloren tijd, voelt nu soms als vrijheid. Dat is mooi, maar ook ingewikkeld. Want hoe ga je om met het idee dat uit iets verdrietigs ook iets goeds kan groeien? Daar ben ik nog steeds niet uit. Wat ik wel weet: onze zoon had gewild dat ik er iets mee zou doen. En gelukkig heb ik een man en twee kinderen die eindeloos geduld hebben gehad en me blijven aanmoedigen. Dus nu is het leven zoals het is. Met gemis, met bloemen, met een short vol klei en een camera in de aanslag, en met af en toe een kop koffie in de tuin. Want dat helpt ook.

​

Als je tot zo ver hebt gelezen, dankjewel!
​

Liefs Carola